Σελίδες


5.22.2011

Εθνικό Μπαλέτο Ισπανίας, Nacho Duato

Παλλόμενα σώμενα, βαθιές εμπειρίες
Από την Τζωρτζίνα Κακουδάκη

Μια ξεκούραστη βραδυά, γεμάτη εικόνες, κινήσεις και πολύ ωραία μουσική δημιούργησε το Εθνικό Μπαλέτο Ισπανίας με τρεις δημιουργίες του διεθνούς φήμης χορογράφου και καλλιτεχνικού διευθυντή του από το 1990 έως το 2010, Nacho Duato .

Ένα ταξίδι από το κλασικό μπαλέτο στο σύγχρονο χορό, με πολλά νεοκλασσικά στοιχεία και έντονη έρευνα για την σύγχρονη, όσο και αρχέγονη, κινητική γλώσσα αλλά και ένα ταξίδι στις αδυναμίες της ανθρώπινης ύπαρξης: από την υπνωτιστική τελετουργική αίσθηση της Αφρικής (με το έργο Gnawα- τίτλος που παραπέμπει σε λαούς της βορειοδυτικής Αφρικής), βασισμένο σε κινήσεις της λεκάνης και ρυθμούς πρωτόγονων χορών, στην μεταφυσική, εσωστρεφή διάθεση του O Domina Nostra, (βασισμένο στο ομώνυμο μουσικό κομμάτι του Henryk Gόrecki), με την πρωταγωνιστική φιγούρα της Παρθένου Μαρίας, ως απαραίτητο ενδιάμεσο ανάμεσα στον γήινο (ανδρωκρατούμενο) κόσμο και το θείο, και τελικά, στον εσωτερικό βαθύ ήχο του εξαρτημένου (από ναρκωτικά) σώματος στο White Darkness, με την υπέροχη μουσική Karl Jenkins, κομμάτι μεγάλης ποιητικής διάθεσης μέσα από τα παλλόμενα, σε συνεχή κραδασμό σπασμωδικά σώματα των χορευτών, που καταλήγει στην ρομαντική συνένωση δύο ετερόκλιτων σωμάτων, της γυναίκας και του άντρα, του φθαρτού και του άφθαρτου, του εσωτερικού και του εσωτερικού, του σταθερού και του ασταθούς.

Η διαρκής έρευνα του χορογράφου, που τα τελευταία είκοσι χρόνια έχει δώσει στην ομάδα ένα σύγχρονο χαρακτήρα, χωρίς να προδίδεται το κλασικό λεξιλόγιο και ύφος που τη χαρακτηρίζει από την ίδρυσή της το 1979, δημιουργεί έναν πυκνό διάλογο για το κλασσικό και τον σύγχρονο χορό και την διαπίστωση της ανάγκης μιας χειραφέτησης του χορευτικού κοινού έξω από τα στεγανά της ταμπέλας.
Είναι πολύ χρήσιμες αυτές οι παραστάσεις «υποδομής», που καλύπτουν ερευνητικά κενά του σύγχρονου θεατή στην Ελλάδα και διευρύνουν την ικανότητα πρόσληψης, αποκωδικοποίησης και ενθαρρύνουν την δημιουργικότητα στον σύγχρονο ελληνικό χορό, τόσο σε επίπεδο φόρμας όσο και σε θεματολογία

(Δημοσιευτηκε στην Lifo, Μαϊος 2011)