Super Lux- Quassi Stellar

SUPER LUΧ:

Χορεύοντας στη σκιά του υποσυνείδητου.

Από τη Τζωρτζίνα Κακουδάκη- θεατρολόγο

«Ο ερωτισμός είναι η μέχρι θανάτου επιδοκιμασία της ζωής»

Georges Bataille

Πότε ήταν η τελευταία φορά που το φιλί έγινε ψίθυρος στο στόμα σου; Πότε το φως σου έκαψε τα μάτια; Πότε η κάθε συνάντηση είχε την αξία της πρώτης φοράς; Πότε η μουσική έπαιζε μόνο για σένα; Πότε είχες πραγματικό συνένοχο; Πότε χόρεψες, για κάποιον άλλο, τον χορό του φιλιού;

Ή αλλιώς.

Πώς θα ήταν ο κόσμος, αν είχαμε φτιαχτεί ο ένας για τον άλλο, και όμως δεν σε γνώριζα ποτέ;

Super Lux, είναι ο τίτλος της τελευταίας παράστασης της ομάδας χορού Quasi Stellar της Αποστολίας Παπαδαμάκη, που βάζει στο μικροσκόπιο τον έρωτα και το εκτυφλωτικό φως που εκπέμπει. Μια παράσταση με σπασμένες δράσεις, διάσπαρτες στο χώρο και το χρόνο, με πρωταγωνιστές ένα ζευγάρι, όπου, ακόμα και μόνο η απόκλιση της ηλικίας τους (ο Δημήτρης Καμινάρης 50 ετών και η Μαρκέλλα Μανωλιάδη 25), δημιουργεί εκ των προτέρων ένα χώρο με βαθιές μνήμες, εκεί που οι εραστές βιώνουν την υπέρβαση του έρωτα και επιδοκιμάζουν τη ζωή μέχρι θανάτου σε χρόνο υποκειμενικό.

Η δράση είναι τοποθετημένη μέσα σε ένα φωτεινό πλαίσιο που ορίζει ένα τετράγωνο, συνδήλωση ενός κλειστού χώρου, ενός δωματίου. Ένας χώρος καθαρός, χωρίς την πατίνα της φθοράς, της συνήθειας, της διεκδίκησης, της αποκλειστικότητας, της συμβατικής πραγματικότητας, του φόβου. Οι ερμηνευτές κινούνται μέσα και έξω από αυτόν τον προκαθορισμένο χώρο, σε προκαθορισμένο ωστόσο χρόνο, ανάμεσα στους θεατές που βιώνουν μαζί τους κομμάτια της δράσης, οδηγώντας τους σε ένα ταξίδι στο υποσυνείδητο, για όλα αυτά που λέμε ή κρύβουμε στον έρωτα, για όσα μοιραζόμαστε με πολλούς και όσα κρατάμε για τον ένα κάθε φορά.

Μέσα σε αυτόν τον φωτεινό χώρο μοιράζεται ο έρωτας. Στις γωνίες του ζητούν καταφύγιο οι δύο εραστές, κρύβονται ο ένας απ’ τον άλλον, καταλήγουν να σέρνονται τιμωρημένοι ή χτυπάνε βρίσκοντας αδιέξοδο, ή να αγαπιούνται ξανά με ένα φιλί τους, τεχνητή αναπνοή που τους κρατά ζωντανούς.

Κορμιά φωτεινά από έρωτα. Συγχρονισμένα στο ρυθμό του ή αδέξια κι ακυβέρνητα στην αβεβαιότητά του. Κορμιά που έλκονται σπασμωδικά, σε μια διαρκή αναζήτηση και ανακάλυψη, σε μια υπενθύμιση και επαναφορά, ερωτικά επί σκηνής επαναφέρουν καλά βιωμένες, στη ζωή ή την φαντασία μας, εικόνες του έρωτα και του ερωτισμού. Για όλα όσα διαβάσαμε για αυτόν, για όσα αναζητήσαμε στο ιδανικό μας ταίρι, για όσα ζηλέψαμε από τα ζευγάρια της παιδικής μας ουτοπίας και των ενήλικων φαντασιώσεών μας. Έρωτας, ντυμένος στα λευκά, συμπληρώνει και αναιρεί τα στερεότυπα, με κοστούμια που ντύνουν και απογυμνώνουν τους ερμηνευτές, για να καλύψουν στο τέλος, με την σεμνή τους γύμνια όλα τα στοιβαγμένα προπατορικά αμαρτήματα του κόσμου. Να ο έρωτας, ως μια αγνή και φυσική ενέργεια των ανθρώπων.

Οι ερμηνευτές απελευθερωμένοι από το βάρος του περιεχομένου που επιβάλλει ο σύγχρονος χορός, ανακαλούν μνήμες, κινήσεις, αισθήσεις που έχουν μέσα από την πολιτισμική τους μνήμη, ελεύθερα, χωρίς κανένα είδος καλλιτεχνικής λογοκρισίας. Χωρίς προσανατολισμό σκορπίζουν ανάμεσα στους θεατές , ψάχνουν να βρουν τις μυρωδιές τους, το άγγιγμα που θυμούνται πως τους έδεσε, μέχρι και το πόδι που ταιριάζει στο γοβάκι μιας μοντέρνας Σταχτοπούτας.

Χωρίς την πρόθεση να αναπτύξει μιαν αξιωματική θεωρία για τον έρωτα, η παράσταση παρουσιάζει έναν τόπο όπου ακόμα συμβαίνουν τα θαύματα. Εκεί, στο σύμπαν των μόνων δύο, μαζί, για να ερμηνεύσουν ο ένας τον άλλον. Να μάθουν. Κι ο θεατής, μυστικός ενδιάμεσος, καλείται να γίνει μάρτυρας σε κάθε νέα τους συνάντηση που φαντάζει σαν να είναι πάντοτε η πρώτη. Με τη στάση που κρατούν - αυτήν την υποστήριξη του καθαρού έρωτα, εκφράζουν μια πολιτική θέση με στοιχεία επαναστατικά.

Κλείνω τον διακόπτη. Ο κόσμος μας αστράφτει. Super lux. Εκπληκτικά φωτεινός.

Είμαι η βόμβα που σκάει στα χέρια σου.

Είμαι η στιγμή.

Η αιώνια στιγμή μαζί σου.

Εκείνος κι εκείνη, τόπος συνάντησης δύο διαφορετικών σωμάτων, σε μια περιπέτεια που πολλαπλασιάζεται σε άπειρα νοητά ζευγάρια, χαμένα κάπου εκεί έξω.

Mε αφορμή την παράσταση χορού Super Lux, θέατρο Θησείον:, 2006, χορογραφία Αποστολία Παπαδαμάκη, ομάδα χορού Quassi Stellar

*για το κείμενο αυτό έχουν χρησιμοποιηθεί εικόνες και σκέψεις από κείμενα συντελεστών και φίλων της παράστασης. Ιδιαίτερες ευχαριστίες στον κύριο Ν.Λεγάκη και τον κύριο Η. Φραγκούλη.